Emperyalist, militarist ve faşist güçlerin, 'Birinci Dünya Savaşı' öncesi başlatıp 1940’lı yıllarda zirve yapan, paylaşım, kıyım ve yıkımları; ırkçılığa dayanan düşmanlıklar sayesinde gerçekleşmiş ve dünya halklarına çok zor günler/seneler yaşatmıştı.
Yurdumuzdaki işgalleri engellemek
için, ülkemiz halkları 1919'da birlik olup
'Kurtuluş savaşını' başlatmış, kazanmış
ve 1923 yılında Türkiye Cumhuriyetini kurmuştu. Tabii ki, dünyayı etkileyen ırkçı, grupçu anlayışlar bu süreçte boş durmamış, genç
cumhuriyetin bünyesinde bulunan; Türk, Kürt, Ermeni, Laz, Arnavut, Arap,
Çerkez, Gürcü, Boşnak, Pomak, Rum, Roman…, gibi değişik ırk, dil, din ve kültürden gelen insanlar arasında düşmanlıklar yaratmış, iç çatışmalara varan eylemler yapmıştı. Ayrıca toplumu kucaklamayan bazı projeler, bazı kişisel-grupsal eylem ve söylemler de bu yıllarda başlamıştır.
Örnek olabilecek bir eylem ve bir söylemi yorumsuz olarak anımsatıp, asıl konuya döneceğim:
Bir eylem: 'Türkçeyi tüm dillerin atası
olarak kabul eden' Güneş-Dil Teorisi için 1932-1936 yılları
arasında yoğun çalışmalar yapılmış, fakat bu çalışmalar, hem ülkemizde, hem de dünyada kabul
görmediği için son bulmuştur.
Bir söylem: Adalet Bakanı Mahmut Esat
Bozkurt 18 Eylül 1930 günü Ödemiş’in Gölcük yaylasında:
“Benim fikrim, kanaatim şudur ki, bu memleketin kendisi Türk’tür.
Öz Türk olmayanların Türk vatanında bir hakkı vardır, o da hizmetçi
olmak, köle olmaktır.” Demiş,
fakat sadece dört gün sonra görevinden alınmıştır.
Şimdi asıl konumuz olan ve çokça tartışılan “Öğrenci Andı”na gelelim:
Önce çok kısa olarak andın hikâyesi: Andın sözleri, çok çalışkan, çok başarılı ve çok genç
yaşında “apandisit” nedeniyle vefat
eden Maarif Vekili (Milli Eğitim
Bakanı) Reşit Galip’e aittir. Andın okullarda her gün zorunlu olarak okunmasına 10 Mayıs 1933'te başlanmış, daha sonra 1972 ve 1997’deki değişikliklerle devam etmiştir. 8 Ekim 2013 tarihinde ise okullarda okutulmasına son
verilmiştir.
Danıştay beş yıl aradan sonra yapılan itirazı haklı görüp, kararı iptal etti. Danıştay'ın verdiği bu
karar iktidar ortakları arasında çatışma nedeni oldu ve gündemin ilk sırasına oturdu. Ki bence; bu çatışma göstermelik ve sadece 'herkes kendi seçmenini korusun' anlayışı ile hazırlanmış bir seçim hilesi, yapay bir algı oyunu...
***
Gerekli hatırlatma ve özetlemeyi yaptım. Şimdi de zorunlu din dersine karşı bir eğitimci olarak 'Öğrenci Andı'na neden karşı olduğumu anlatacağım:
Dikkat!.. Aşağıdaki açıklama ve görüşlerime karşı çıkacak pek çok okur ve dostum olduğunu
biliyorum ve onlara sesleniyorum: "Lütfen, yazının tümünü dikkatle ve önyargısız
olarak okuyunuz… “Ama-fakat”
diye başlayan hamaset cümlelerine sığınmadan, slogan atma kolaycılığına
sapmadan, sadece etik, demokratik ve bilimsel (hukuksal, felsefi, sosyolojik,
psikolojik, pedagojik) esaslara uygun eleştirilerde bulunup, katkıda bulununuz. Sizi empati yapmaya çağırıyorum..."
Her gün andın okutulduğu okullarda; ırk, dil, din, inanç ve dünya görüşü farklı olan öğrencilerimiz vardır. Onlardan bir
tekinin bile üzülüp, kırılması; demokrasi ayıbıdır, insanlık suçudur. Öğretmenler; nesnel
(objektif), demokratik ve laik anlayışla her öğrencinin öğretmenidir, onlar,
ayrımcı, ırkçı, asimilasyoncu olamaz, olmamalı... Öğretmen öğrencisini; yaşamaya, barışa, dostluğa, hayal etmeye, üretmeye özendirmeli…
Bizler öğrencilerimizin abartı, kibir ve övünmeden uzak
durmasını isteriz. Peki, neden her gün onların övünerek; "Türküm, doğruyum, çalışkanım" demelerini isteriz? Belki onlardan biri Türk değildir, belki biri bazen yalan söylüyor ve çalışkan da değildir... Oysa ant içme; "Tanrıyı veya kutsal bilinen bir kişiyi, bir şeyi tanık göstererek yemin etmektir." Anda uymak, sözünde durmak ise bir erdemdir.
Peki, şimdi ne olacak ant içen bu çocuğun erdemleri, samimiyeti ve dürüstlüğü?!…
Eğer erdemler kazandırmak istiyorsak neler yapılabiliriz? Her gün 5-10 dakika sürecek öğrenci merkezli etkinlilerde; yaşamdan, yakın çevreden seçilen örnekler, demokrasi, hak, adalet, barış, paylaşma, yardımlaşma vb. konularda düşündüren, geliştiren sunuşlar yapılabilir, öykülerle, şiirlerle, oyunlarla farkındalık yaratılabilir. Yok, eğer o gün bunlardan hiçbiri yapılmayacaksa, hep birlikte çevre temizliği ve bahçemizde bitki bakımı da yapılabilir.
İnsanlar; sloganlarla, ezberlerle, yeminlerle
geliştirilemez. Çünkü asıl eğitim; yaparak, yaşayarak ve içselleştirilerek
yapılandır. Ancak böylesi bir eğitim, yol göstererek, erdemli kılarak, yetenek,
beceri, kazandırarak insanı geliştir.
Peki, o halde neden en kıymetli olan çocuklarımızın; var
olarak, çalışarak, yaparak, başararak kendisine, ailesine, ülkesine,
insanlığa faydalı biri olması için yönlendirme çabaları göstermiyoruz da, her
gün onların “varlığım Türk varlığına armağan olsun. Ne mutlu Türküm diyene”
diyerek ant içmelerini istiyoruz?!...
Biliyorsunuz pek çok vatandaşımız yurt dışında yaşıyor. Peki, eğer X ülkesinde onların çocuklarına her gün ant ettirilip, onların varlıklarını kendilerine armağan etmeleri ve kendi milletlerinden oldukları için de mutlu
olmalarını isterlerse...?
Bu ant tartışması sürecinde önemsediğim iki meslek
örgütünü kınadım:
Eğitim-İş’i; “Davamız sonuçlandı: Öğrenci andının kaldırılması iptal” diyerek bu haksız davayı açtığı ve alınan
karara alkış tuttuğu için…
Eğitim Sen’i de; “Eğitim Sen olarak, Türkiye’de
demokratik bir siyasi atmosfer yaratılmadan çocuk hakları üzerine, eğitimin
temel sorunları üzerine demokratik(!) tartışmaların yürütülemeyeceğini,
sorunlarımıza sahici çözümler getirilemeyeceğini belirtmek isteriz.” deyip kaderci ve pasifist bir anlayış sergilediği için…
Bana göre her iki meslek örgütümüz de bu sınavda, başarısız oldu. Çünkü onlar, demokrasiye ve mesleki etik kurallara uymadılar.
***
İnsanların sahip olduğu kimlikler sayılmayacak kadar çoktur. Fakat bu kimliklerin birisi hariç, diğerleri insanları gruplara ayırıyor. İşte o hiç ayrım yapmadan, herkesi kucaklayıp içine alan kimlik insanlıktır. Onun içindir ki, her öğretmen için öncelikli kimlik "insan olmak" olmalıdır. Ancak bu anlayış öğretmeni, ırkçı ve ayrımcı olmaktan kurtarır, ona nesnellik kazandırır…
Bakınız Beethoven 1824 yılında bestelediği 9. Senfonide
ne diyor:
Kardeş olun ey insanlar,
Bunu ister tanrımız!
Bu dünyada her şey geçer,
Yalnız sana dost kalır.
İnsanlığa doğruluğa,
Göğsünü aç korkma sakın.
Hür doğmuştur insanoğlu,
Hür yaşamak hakkıdır.
Yüzyıllardır milyarlarca insan bu senfoniyi coşku ile söylüyor. Peki, siz bu senfoniden hiç şikayetçi olan birisini görüp, duydunuz mu?
Yetsin artık!.. Çocuk, genç ve insanlarımızın “kurban olması" anlayışından vazgeçelim... Onlar; var olup yaşadıkça, ürettikçe, hak, hukuk, adalet, demokrasi, barış, laiklik dedikçe, ayrımsız olarak birlikteliğe, sevgiye, saygıya
inandıkça ülkemiz ve dünya daha yaşanır, daha güzel olacak.
“Siz eşit haklara sahipsiniz! Kardeş olun ey insanlar!" deyip, “Dostluğa çağrı” yapmanın ne zararı var?
