Yıl 2017, gelenekselleşmiş okul buluşmamız için yine düştük yollara. Bu kez otobüste değiliz, yaylaları, ovaları, dağları, tünelleri, pınarları geçip, yol üstü lokantalarda mola da vermiyoruz. Ama bu kez hem yayları, hem ovaları, hem denizleri, hem de doğası tahrip
olmuş, ruhsuz, çirkin beton yığını sivri kulelerle donanmış şehirleri, kartopu olmuş
bulutların aralığında kuşbakışı görerek, güneş ışınlarının bulutlarla buluşunca oluşturduğu kristal şöleni izleyerek, uçarak ve 65 dakika içinde ineceğiz Çukurova’ya…
Hemen anımsadım 1968'i. Bingöl ve Erzurum'da büyümüş, 18 yaşında öğretmen olmuş ve de henüz deniz görmemiştim. İlk görev yerime gitmek için çok uzun, zor, yorucu yollardan; yaylaları, dağları, ovaları, serin suları aşa aşa, asfaltların eridiği bir ağustos sıcağında susamış, bitkin, şaşkın olarak inmiştim Çukurova’ya…
Şu an çocukça bir içtepi içinde yüreğim, rakım da, ritim de çok yüksek…
Nasıl olmasın ki?!... Varacağım yer Çukurova. Bu Çukurova ki; nice inanca, dine, dile ve kültüre beşik-barınak-mezar olmuş, kutsal ve bitek
bir toprak. Bu topraklar ki; Mehmet Kemal, Yaşar Kemal, Yılmaz Güney gibi nice insanlık zenginlerinin, öyküleri, romanları ve filmlerinde; ırgatların, marabaların, yarıcıların, ağaların, Memetlerin, Hatçelerin öfkesi, sesi, çığlığı olmuş, "karıncanın su içtiği" yerler... Yani hem açları, hem tokları, hem mazlumu, hem zalimi, hem
de zulüm görmüş insanların çokça olduğu bir coğrafyadır burası.
Şu an çocukça bir içtepi içinde yüreğim...
Nasıl olmasın ki?!... İlk kez Hatay- İskenderun'a gidip misafir olacağız Saniye Apaydın ve Hüseyin Apaydın dostlarımıza. Öykülerde, romanlarda okuduğumuz şimdilerde de savaşların ve "Musa Dağ'da 40 gün" benzeri çokça acıların yaşandığı bu insanlık müzesi şehirleri göreceğiz.
Şu an çocukça bir içtepi içinde yüreğim...
Nasıl olmasın ki?!.. 1962 den beri Yavuz Selim İlköğretmen Okulu’nda; birlikte
ağlayıp, birlikte güldüğüm, sevinci, üzüntüyü üleştiğim, öğretmenlerim,
arkadaşlarım, kardeşlerim ve öğrencilerimle üç gün boyunca Mersin-Erdemli'de
birlikte olacağız. Bu “bir
öğretmen, bir öğrenci, bir veli…”nin hikâyesi... İşte şimdi ben bu güzel çekim gücünün yüksek basıncı altındayım.
Eğer bir kişiye üzerinde, “Bir
öğretmen, bir öğrenci, bir veli…” yazılı ve üç nokta ile sonlanmış (ya da sonlanmamış) bir kartı gösterir ve ondan bu cümleyi
tamamlamasını isterseniz (ki tanıma tekniği olarak buna "projektif yansıtma" derler) :
Soruyu sorduğunuz hemen herkesin bu üç noktalı bölümü, toplumsal/yaşamsal bir konu/olayla sonlandırdığını... “Bir
öğretmen, bir öğrenci, bir veli…” öyküsünü kurgularken de, o birlerden birisi ile
kendisini özdeştirerek konunun öznesi yaptığını, kendi iç dünyasından yansımalarla dillendirdiğine tanık olursunuz.
Ve işte o zaman, bu üç noktalı cümlede
sıralanan birlerin, sanıldığı gibi sadece üç kişi olmadığı, o
birlerin birleşerek bütün toplumu oluşturduğunu anlarsınız.
Yıllardır olduğu gibi bu yıl da
“hem öğretmen, hem öğrenci, hem veli…” olarak katılacağız mezun olduğumuz okulun buluşmasına; özleyerek, isteyerek, coşkuyla... Aslında bu grubumuzun benzeşmeyen, örtüşmeyen pek çok inanç-görüş-anlayış-yaşayış farklılıkları, değişik kimlikli olanları da var. Tek kimlikli olmak, onunla yetinmek garipliktir, yoksulluktur,
yalnızlıktır. Pek çok kimliğe sahip olmak ise, insan olmak ve en büyük
zenginliktir. Bizi bir arada tutan ortak paydamız; Her insana sevgi-saygıyı esas alan 'Yavuzselimli'
olmaklılığımız. İçinde bazı yokluk ve yoksunluklar olsa da yaşanmışlıklarımız... Bu da, güzel günler geçirmek için
yeter bizlere. Örnek olsun herkese!..
Şu an çocukça bir içtepi içinde yüreğim...
Nasıl olmasın ki?!... 12 yaşında Bingöl’ün bir köyünden çıkıp Erzurum- Ilıca'da 6 yıl parasız yatılı okuyup 18 yaşında, Gülnar’ın (Torosların tepesindeki Bardat
yaylasında) Köseçobanlı Köyü'ne öğretmen olarak giden beni hatırladım. O ben ki; buranın Ağustos sıcağı ve deniz ile ilk kez tanışmış, Mersin-Silifke-Gülnar yolculuğunda o muhteşem narenciye bahçelerini, her mevsim başka renklere
bürünen, denizle uyumlu bakir doğayı görmüş... Denizden esen rüzgârın her mevsim taşıdığı değişik kokuları ve çağrıştırdığı aromaları hissetmiş, yaşamış...
Acaba şimdi rant sağlamak için neler, neler olmuş?!
Belki gitmeyeceğiz ama eğer olur da, Erdemli ve Kızkalesi'ni geçip varacak olursak Silifke'ye... Rüzgârı, güneşi, yeşili, suyu en bol olan bu bölgede nükleer enerjiye yönelmek!... Akkuyu Nükleer Santrali inşaatı ve sonrasında, yaşanacak olası doğa katliamları, insanların çekeceği acıları düşünmek oldukça üzüyor, yoruyor insanı...
Şu an çocukça bir içtepi içinde yüreğim...
Nasıl olmasın ki?!.. Dönüş öncesi iki günü Adana'ya ayırdık... Orada da, hasta olan çok sevdiğim akrabam, arkadaşım bilge dostum Mahmut'u, Tuncay'yı Gaye'yi ve sevgili torunları Deniz'i ve Ada'yı göreceğiz...
İşte ben şu an tüm bu yaşanmışlıklar ve beklentilerin kıskacındayım.
NOT:Çukurova gezisi ve okul buluşmamız hakkındaki anılarım devam edecek.
