Barış, insanların tutkunu olduğu bir sözcük, bundandır ki pek çok aile bu sözcüğü, en değerli varlıkları olan çocuklarına isim olarak verdi. Ve Barış diye seslendikçe özlem duydukları barışa çağrı yaparlardı adeta. Özellikle de haksız savaşların, yıkımların, katliamların ve baskının olduğu yıllarda bu isimle yankılanırdı sokaklar. Benim de Barış isimli pek çok sevdiğim vardır. Hele birisi var ki çok genç yaşında yitirdiğim bir öğrencim. O'nu çok sık anar ve her anışımda da, bu genç ölüm için kekeme olur konuşamam, gözyaşlarıyla sulanır yanaklarım.
Neyse bu acı veren yarayı deşmeden asıl konumuza gelelim.
***
"Biz; Ne hendek, ne de hendeklerde ölümleri, Ne tank, ne toma, ne de tuzak ve mayınları,
Ne asker, ne polis ne de gençlerin ölümlerini İSTEMİYORUZ!.
Barış istiyoruz barış. Barış için hemen görüşün diyoruz.
Siz neden ölüm istiyorsunuz, neden? Onu anlatın bize!."
Bir yazımı yukarıdaki çığlık ve dileklerle bitirmiştim.
Sonraki yazım da ise okuyucularıma iki seçenek sunup cevap istemiştim:
Yukarıdaki alıntılardan da anlaşıldığı gibi, her iki yazıda da hiçbir gizlilik yok. İkisi de, açık açık halka yaşatılan baskıya, kısıtlamaya, hukuksuzluğa karşı, insan sevgisi ve barışı dillendiren birer çağrı/çığlık... Ama gel gör ki bazı okurlar; ölümlerin sadece bir bölümü ile ilgili, sadece bir bölümü için üzülüyor, "ötekiler" olarak düşündükleri, bebek, çocuk, kadın ve yaşlıların ölümü, yaralanması, evlerinin yakılıp yıkılması ve göçe zorlanmalarını normal karşılıyor. Beni de kendileri gibi görmedikleri için, öteki görüyor, adeta "ötekiler ölsün" der gibi bir anlayış ve düşünceyi savunuyorlar.
Ve öyle bir dayatma içine girerler ki, o görüşleri onaylamanızı ister, hatta neler yazmanız gerektiğini sıralayıverirler. Bu haksz/acımasız anlayışa karşı çıkıp "ötekilerin" haklarını hatırlattığınızda ise, o bilindik nefret söylemleri (bölücü, vatan haini, ajan.) ile sizi yaftalayıp susturmaya çalışır ve sıralarlar hakaretleri.
Sanırım sağlıklı bir yorum yapamama sorunu yaşıyor bu kişiler. Orta yerde bir çatışma varsa, iki de taraf var demektir. Biri vurur öldürürse, diğeri de . Bunu da "etki-tepki" veya "neden-sonuç" kuralı ile de açıklamak mümkündür. Ben de bu haksız, hukuksuz savaşı değil, barışı istiyorum.
Ama estirilen algı oluşturma operasyonları, "ya bendensin, ya da ötekisin", "düşmansın", "hainsin" türü söylemler öylesi bir iklim oluşturmuş ki ülkemizde. Bu iklim de, tek yönlü düşünen, yorum yapamayan veya empati yapma becerisi olmayan insanların yetişmesini sağlıyor, "yazık olmuş!" bu kişilere deyip, neredeyse acır ve hak verme noktasına gelirsiniz.
Bu daha başlangıç sayılır. İleriki yıllarda; 4+4+4 sistemi ile imam hatipleşen okullar sayesinde, tek yönlü düşünen, yorum ve empati yapma becerisi olmayan insanların geometrik artışlarını göreceğiz. Ülkenin geleceği için asıl sorun da bu.
Zorlukların yarattığı toplumsal huzursuzluğu gidermek için, uydu medyayı kullanıp, algı değişiklikleri oluşturmaya çalıştılar olmadı, meydanları kullanarak toplumu kamplara bölüp, "ötekiler" yaratma çabaları da istenen sonuçları vermedi.
Çözüm için oturulan masayı (bir ergen psikolojisi içinde) tekmeleyerek, acele ile güvenlikçi yasalar çıkarıldı, çatışmasızlık bitirildi. Meclis ve yargı da tekçi anlayışa bağlandı. Sorunların çözümü, amacı yok etmek olan "güvenlikçi" anlayışlarda aranmaya başlandı. Böylece, hak aramaları baskılandı, susmayan basın ve medyaya el kondu, çalışanları işsiz bırakılıp, bazıları tutuklanıp susturuldu.
Ve yıkımlarla birlikte, bebek, çocuk, kadın, yaşlı gözetmeden akıtılmaya başlandı kardeşkanı, devam ediyor.
Bu kötü gidişin bitmesi için vatandaşların; oynanan oyunları görmesi, "ötekiler" in yerine kendisini koyup onları anlaması ve de bu dur durak bilmeyen "sonuna kadar" anlayışına dur demesiyle sonlanabilir. Barış içinde, birlikte yaşamanın en basit kuralı da budur.
İşte o zaman, çözümün ancak bir masa başında aranıp bulunabileceği, öldürmek, yok etmek veya kumarbaz aldatıcılığı yapmanın sorunları çözemeyeceği anlaşılacaktır. Masa başına oturup çözüm aramak, uzlaşmadır, anlaşmadır demokrasidir, haktır, hukuktur, barıştır, birlikte yaşamaktır.
Kine dönüşmüş öfke ile yeni kanlar, yeni acılar ve yeni ölümler yaşatılır.
Tüm bilimlerde, bir soruyu/sorunu çözdüğünüz zaman başarılı olursunuz. Çözmekle görevli olduğunuz bir soruyu/sorunu yok sayar veya onu soru listesinden çıkararak yok ederseniz başarılı sayılır mısınız? Böylesi bir başarıyı hiç duydunuz mu?
Çözmek bilimin gücü, yok etmek ise aczin.
Ülkemizi ve içimizi yakıp yıkan sorunları, savaşarak, yıkıp yakarak, tuzaklarla, hendeklerle çözülemez. Belki (kısa süre), acılarla, ölümlerle, zorla, baskıyla, göçlerle geçici bir sessizlik sağlayabilirsiniz ama bu sorunları yok edemezsiniz.
Çünkü: bu baskı ve ölümler, kine dönüşür, tıpkı istenmeyen bir kalıtımsal özellik gibi taşınır yarınlara ve varır suçsuz, günahsız torunlara. Bizim göremediğimiz güven içinde yaşamayı, onlar da göremez olur.
Peki, bizim, daha doğmayan/olmayan gelecekteki neslimize böyle bir kalıt (miras) bırakmaya hakkımız var mı?
Sorunların çözümü ve barış için düşman bilinen ülkelerle bile masaya oturulurken, kendi vatandaşlarınla çatışmanın bir mantığı var mı, varsa nedir diye sormalısın.
Yaşanan büyük acılarla sadece senin değil, diğer tarafın da canı, ciğeri, kıymetlisinin yitip gitmekte olduğunu anlamalısın.
Tıpkı senin gibi acılar yaşayanı görmeli, onlarla el ele verip bu acılara dur demelisin.
Egosunun tutsağı olmuşların çıkarı için kurgulanmış oyunlara kanıp, neden yıpratıp, tüketiyoruz birbirimizi demelisin.
Ergen alınganlığı ile "kaçak çay" ikramı olan masadan kaçılmaz demelisin.
Sen!. Sen!. Diye başlayan ve parmak sallayarak, tüm olumsuzlukları "ötekilere" yıkarak kendini aklama kurnazlığı ile ülke sorunları çözülemez demelisin.
Hani meydanlarda birisi "kefenim hazır" ( bu söz hiç de hoş değil) diyordu. Şimdi ne oldu da "ötekileri" hendeklere kefensiz gömme noktasına geldiniz demelisin.
Biz, hiç kimsenin ölümüne (kefeni hazır) görev yapmasını istemeyiz. Oturduğu makamda, hem yaşayıp, hem yaşatan, hak ve hukukun gereğini yapanları istiyoruz demelisin.
Savaş bize ölüm, yıkıntı, acı yaşatır ve geleceğe de kin taşır.
Barış bizi, günümüzde ve geleceğimizde, güven içinde onurlu bir yaşama taşır.
Siz savaşı mı, barışı mı, hangisini istersiniz?
Bu yazı Radikal Blog’da:
http://blog.radikal.com.tr/turkiye-gundemi/baris-baris-barisa-mecburuz-121677
Sonraki yazım da ise okuyucularıma iki seçenek sunup cevap istemiştim:
- Yıkım ve ölümlerle savaşlar kazanılır veya kaybedilir.
- Görüşüp, anlaştığınızda ölümler durur, huzur ve barış olur.
Sizce hangi yol huzur verici?
Bu iki yazım için de okuyanlardan olumlu ve olumsuz epey geribildirim
aldım. Olumluları kuru bir teşekkürle bir tarafa bırakalım, olumsuzları
konuşalım biraz.Yukarıdaki alıntılardan da anlaşıldığı gibi, her iki yazıda da hiçbir gizlilik yok. İkisi de, açık açık halka yaşatılan baskıya, kısıtlamaya, hukuksuzluğa karşı, insan sevgisi ve barışı dillendiren birer çağrı/çığlık... Ama gel gör ki bazı okurlar; ölümlerin sadece bir bölümü ile ilgili, sadece bir bölümü için üzülüyor, "ötekiler" olarak düşündükleri, bebek, çocuk, kadın ve yaşlıların ölümü, yaralanması, evlerinin yakılıp yıkılması ve göçe zorlanmalarını normal karşılıyor. Beni de kendileri gibi görmedikleri için, öteki görüyor, adeta "ötekiler ölsün" der gibi bir anlayış ve düşünceyi savunuyorlar.
Ve öyle bir dayatma içine girerler ki, o görüşleri onaylamanızı ister, hatta neler yazmanız gerektiğini sıralayıverirler. Bu haksz/acımasız anlayışa karşı çıkıp "ötekilerin" haklarını hatırlattığınızda ise, o bilindik nefret söylemleri (bölücü, vatan haini, ajan.) ile sizi yaftalayıp susturmaya çalışır ve sıralarlar hakaretleri.
Sanırım sağlıklı bir yorum yapamama sorunu yaşıyor bu kişiler. Orta yerde bir çatışma varsa, iki de taraf var demektir. Biri vurur öldürürse, diğeri de . Bunu da "etki-tepki" veya "neden-sonuç" kuralı ile de açıklamak mümkündür. Ben de bu haksız, hukuksuz savaşı değil, barışı istiyorum.
Ama estirilen algı oluşturma operasyonları, "ya bendensin, ya da ötekisin", "düşmansın", "hainsin" türü söylemler öylesi bir iklim oluşturmuş ki ülkemizde. Bu iklim de, tek yönlü düşünen, yorum yapamayan veya empati yapma becerisi olmayan insanların yetişmesini sağlıyor, "yazık olmuş!" bu kişilere deyip, neredeyse acır ve hak verme noktasına gelirsiniz.
Bu daha başlangıç sayılır. İleriki yıllarda; 4+4+4 sistemi ile imam hatipleşen okullar sayesinde, tek yönlü düşünen, yorum ve empati yapma becerisi olmayan insanların geometrik artışlarını göreceğiz. Ülkenin geleceği için asıl sorun da bu.
***
Dış politikadaki peş peşe yaşanan başarısızlıklar, hiç dost komşusu
kalmamış ve dünyada yalnızlaşan bir Türkiye. İçeride ise, kör düğüm olup
çözümsüz kalmış Kürt sorunu, inançlarına göre ayrıştırılmış halklar,
işsizlik, yoksulluk ve de yolsuzlukların zirve yaptığı günlerdeyiz.
İktidar sadece yârana yaranmak yolunu seçmiş. 11 yıl
içinde 164 defa kamu ihale kanunu değiştirmiş ve böylesi daha nice
yanlış/haksız kararlar ve uygularlar...Zorlukların yarattığı toplumsal huzursuzluğu gidermek için, uydu medyayı kullanıp, algı değişiklikleri oluşturmaya çalıştılar olmadı, meydanları kullanarak toplumu kamplara bölüp, "ötekiler" yaratma çabaları da istenen sonuçları vermedi.
Çözüm için oturulan masayı (bir ergen psikolojisi içinde) tekmeleyerek, acele ile güvenlikçi yasalar çıkarıldı, çatışmasızlık bitirildi. Meclis ve yargı da tekçi anlayışa bağlandı. Sorunların çözümü, amacı yok etmek olan "güvenlikçi" anlayışlarda aranmaya başlandı. Böylece, hak aramaları baskılandı, susmayan basın ve medyaya el kondu, çalışanları işsiz bırakılıp, bazıları tutuklanıp susturuldu.
Ve yıkımlarla birlikte, bebek, çocuk, kadın, yaşlı gözetmeden akıtılmaya başlandı kardeşkanı, devam ediyor.
Bu kötü gidişin bitmesi için vatandaşların; oynanan oyunları görmesi, "ötekiler" in yerine kendisini koyup onları anlaması ve de bu dur durak bilmeyen "sonuna kadar" anlayışına dur demesiyle sonlanabilir. Barış içinde, birlikte yaşamanın en basit kuralı da budur.
İşte o zaman, çözümün ancak bir masa başında aranıp bulunabileceği, öldürmek, yok etmek veya kumarbaz aldatıcılığı yapmanın sorunları çözemeyeceği anlaşılacaktır. Masa başına oturup çözüm aramak, uzlaşmadır, anlaşmadır demokrasidir, haktır, hukuktur, barıştır, birlikte yaşamaktır.
Kine dönüşmüş öfke ile yeni kanlar, yeni acılar ve yeni ölümler yaşatılır.
Tüm bilimlerde, bir soruyu/sorunu çözdüğünüz zaman başarılı olursunuz. Çözmekle görevli olduğunuz bir soruyu/sorunu yok sayar veya onu soru listesinden çıkararak yok ederseniz başarılı sayılır mısınız? Böylesi bir başarıyı hiç duydunuz mu?
Çözmek bilimin gücü, yok etmek ise aczin.
Ülkemizi ve içimizi yakıp yıkan sorunları, savaşarak, yıkıp yakarak, tuzaklarla, hendeklerle çözülemez. Belki (kısa süre), acılarla, ölümlerle, zorla, baskıyla, göçlerle geçici bir sessizlik sağlayabilirsiniz ama bu sorunları yok edemezsiniz.
Çünkü: bu baskı ve ölümler, kine dönüşür, tıpkı istenmeyen bir kalıtımsal özellik gibi taşınır yarınlara ve varır suçsuz, günahsız torunlara. Bizim göremediğimiz güven içinde yaşamayı, onlar da göremez olur.
Peki, bizim, daha doğmayan/olmayan gelecekteki neslimize böyle bir kalıt (miras) bırakmaya hakkımız var mı?
***
Bir vatandaş olarak:Sorunların çözümü ve barış için düşman bilinen ülkelerle bile masaya oturulurken, kendi vatandaşlarınla çatışmanın bir mantığı var mı, varsa nedir diye sormalısın.
Yaşanan büyük acılarla sadece senin değil, diğer tarafın da canı, ciğeri, kıymetlisinin yitip gitmekte olduğunu anlamalısın.
Tıpkı senin gibi acılar yaşayanı görmeli, onlarla el ele verip bu acılara dur demelisin.
Egosunun tutsağı olmuşların çıkarı için kurgulanmış oyunlara kanıp, neden yıpratıp, tüketiyoruz birbirimizi demelisin.
Ergen alınganlığı ile "kaçak çay" ikramı olan masadan kaçılmaz demelisin.
Sen!. Sen!. Diye başlayan ve parmak sallayarak, tüm olumsuzlukları "ötekilere" yıkarak kendini aklama kurnazlığı ile ülke sorunları çözülemez demelisin.
Hani meydanlarda birisi "kefenim hazır" ( bu söz hiç de hoş değil) diyordu. Şimdi ne oldu da "ötekileri" hendeklere kefensiz gömme noktasına geldiniz demelisin.
Biz, hiç kimsenin ölümüne (kefeni hazır) görev yapmasını istemeyiz. Oturduğu makamda, hem yaşayıp, hem yaşatan, hak ve hukukun gereğini yapanları istiyoruz demelisin.
***
Ve:Savaş bize ölüm, yıkıntı, acı yaşatır ve geleceğe de kin taşır.
Barış bizi, günümüzde ve geleceğimizde, güven içinde onurlu bir yaşama taşır.
Siz savaşı mı, barışı mı, hangisini istersiniz?
Emin Toprak - DOSTÇA
Bu yazı Radikal Blog’da:
http://blog.radikal.com.tr/turkiye-gundemi/baris-baris-barisa-mecburuz-121677
