“Ankara Garı’ndaki 10 Ekim barış mitingi öncesi
yaşanan canlı bomba katliamı ile ilgili müfettiş raporunda Emniyet’in mitingde yaşanacak
olası bir canlı bomba saldırısı için kendi personelini uyardığı, ancak mitinge
katılanlara karşı dışardan yapılabilecek saldırı risklerinin
değerlendirilmediği ortaya çıktı.”
Diye
başlıyordu Kemal
Göktaş’ın Cumhuriyet’teki haber yazısı. Eğer bu müfettiş raporu gereğince
önlemler alınmış olsa, belki 102 kişi yaşıyor, yüzlerce yaralı da sağlıklı
olabilirdi.
Ne zaman
bir deprem, bir yangın, bir maden kazası, bir katliam, bir trafik kazası, bir
şiddet, bir taciz, bir tecavüz, bir cinayet olsa, böylesi müfettiş raporları,
istihbarat notları çıkıverir orta yere. Bu belgelere rağmen, bile bile önlem
alınmayan katliamlarda bile siyasiler ve makamda bulunanların; “Ben bu olaydan
sorumluyum, görevimi yapamadım, istifa ediyorum.” Dediklerini görmediğimiz gibi,
“mülki amirler”, sorumlular hakkında inceleme/soruşturma yapılmasına da izni
vermez. Ve Olayın sıcaklığını gidermek için inançlara yönelip işi “fıtrat”a
bağlarlar. Bu da yetmezmiş gibi, aldıkları istihbarat bilgisi uyarınca, kendi
vatandaşlarını korumak isteyen konsoloslukları da azarlar, eleştirir ve onlara
ayar vermeğe çalışırlar…
Denetlenmek
zor iştir, kimse istemez denetlenmeyi, hele hele, gizlisi saklısı, sırları,
planları varsa insanın. Ama istese de istemese de gerçek hayatta herkes her
yerde her zamanda birilerince denetlenir, gözlenir ve eksiler artılar alır.
Bundandır
ki, karanlıkta kalmış; Soma, Ermenek, Roboski, Suruç, Diyarbakır, Ankara,
Sultanahmet, Taksim ve daha pek çok katliamın, fiili gibi faili de belli, açıklanmasa da zırhlara bürünmüş,
dokunulmayanların kim olduğu biliniyor.
Bundandır
ki, hoşa gitmeyen kurum/kuruluşlara sık sık denetimler/müfettişler gönderilir,
o da olmazsa kayyumlar atanarak hizaya getirilmeye çalışılıyor.
Bundandır
ki, duvara toslamış, suçları ortaya dökülmüş olan bazı kurum ve kişilere
cansiperane destek veriliyor.
Bundandır
ki, istenirse denetim/müfettişler, bir silah olarak kullanılıyor, istenirse de
tüm belgeleri/raporları yok sayılıyor.
Bundandır
ki, her kabahati ortaya çıktığında, bir çocuk edasıyla, ben yamadım
“paraleller” yaptı deyiveriyorlar.
Bundandır
ki, ülkenin her yeri adeta bir ölü evi…
***
Öğretmen-plan-Müfettiş...
Her evde
olduğu gibi, bizim evde de karmaşanın bir nedeni de eski evraklar ve dosyalar
kabul edilir. Geçenlerde böyle bir gün yaşadım. Hanım, “Hem TV izle hem de
bunları ayıkla, atacakları belirle…” diyerek iki koli koydu önüme. Zaten
kan-gözyaşı ve ülkemin yurt dışındaki yalnızlığı (değerli yalnızlık) dışında
izlenecek başkaca haber de yoktu.
Oturduğum
yerde ayıklamaya başladım, saman ve beyaz kâğıtlara yazılmış; kimi el yazısı,
kimi teksir edilmiş, kimi daktilo çıkışlı, kimi fotokopi, kimi renkli bilgisayar
çıktısı, kimi gazete kesiği olup son elli yıllık evirilmenin kanıtları…
Dosyanın
birinden çıkan bir yazışma, o günümü ve sonraki günlerimi doldurdu ve bu yazıyı
yazmama neden oldu.
Bu
yazışma; öğretmen-müfettiş ilişkilerinde en çok söz konusu edilen ve de
karşılıklı memnuniyetsizliklere neden olan Günlük Planlar’la ilgiliydi.
İstanbul
İl Milli Eğitim Müdürü Metin SARAÇOĞLU’nun Vali adına imzaladığı yazı
(13.11.1995 günlü): “ İlköğretim
Kurumlarında görevli öğretmenlerimiz yaptıkları günlük planları şekilci bulup,
bir angarya olarak görmekte, dar kalıplar çerçevesinde yapılan bu planların
faydasına inanmamaktadırlar. Yapılan imcelemeler bu düşüncenin doğru olduğunu
göstermiştir. “
Yukarıdaki
öngörüye dayalı olarak da (özetle) aşağıdaki emirler sıralanıyordu:
- Günlük
planlarda sadece Konu ve İşleyiş başlıkları olacak,
- Planların
okul müdürüne imzalatma zorunluluğu kaldırılmıştır.
- Okul
müdürü 15 günde bir günlük planları inceleyip “Görüldü” diye imzalayacak.
- Branş
öğretmenleri günlük yerine konu planı yapacak.
-
İdari
denetime ağırlık verilerek (kooperatif, kantin, eğitime katkı payı detaylı)
incl.
- Birinci
derecenin 4. Kademesine gelen öğretmenlerin ders denetimi yapılmayacak.
- Bu yazı
imza karşılığında tüm öğretmenlere duyurulacaktır.
İşte,
“Plan değil pilav isteriz” gibi
tribünlere selam veren popülist bir anlayışla hazırlanmış bir yazı… Bu yazı, plan
yapmayan ve denetim görmek istemeyen öğretmenleri sevindirmişti.
Plansızlığı özendiriyor, eğitim kurumundaki müdürün asıl görevinin eğitim-öğretim
çalışmaları olduğu ilkesi unutarak, onları bir işletme müdürü olarak görüyordu.
Eğitimde denetimin rehberlik etme yönünü yok ediliyor, müfettişi sadece
kâğıtlar ve kayıtlara bakan bir iş haline getiriyordu.
Bizler, o
zamanki 28. Grup İlköğretim Müfettişliği (Beyoğlu-Çatalca bölgesi)’nde görevli
5(beş) İlköğretim Müfettişi olarak; yazıyı okumuş, tartışmış ve yazıdaki
yanlışlar hakkında görüşlerimizi, başkanlığımıza yazılı olarak bildirme
kararına varmıştık. Ve öyle de yaptık, 18.12.1995 günü o yazıdaki emirlerin,
uygulamada yaratacağı sakıncaları başkanlığımıza yazılı olarak (özetle)
şöyle sıralamıştık:
- Öğretmenlerin
büyük çoğunluğunun günlük plan hazırlamaya karşı olduğunu, fakat bu anlayışın
onları haklı kılamayacağını, planlanmanın gerekli olduğunu,
- Amaçsız
plan olamayacağı ve her planın; çevre şartlarına, öğrencilerin bireysel
özelliklerine göre hazırlanıp, o etkinlik için yapılacak gözlem-deney,
kullanılacak araç-gereç-teknik-yöntemlerin önceden belirlenmesi gerektiği ve
etkinlikleri değerlendirme basamağının bulunması gerektiği… Böyle bir planla
derse giren öğretmen: 1. Kendine güvenir. 2. Tesadüfler göre hareket etmez. 3.
Çevresine ve öğrencisine iyi bir model olur…
- Okul
müdürünün bir planı 15 (onbeş) gün sonra imzalamasının anlamsız ve işlevsiz
olduğu,
- Denetim
yapmak için gidilen bir kurumda, Birinci derecenin 4. kademesinde olan
öğretmenlerin denetim dışı olmasının eşitlik ve objektiflik ilkelerine
uyamayacağı,
- Yukarıda
sıralanan nedenlerle ilgi genelgenin değiştirilmesi gerektiğini…
Yukarıda belirtilen
görüşlerimiz kabul görmediği gibi bu anlayış ve uygulamalar sadece İstanbul’la
sınırlı kalmadı, giderek tüm ülkemizde yaygınlaştı.
Her gün ölümlerin,
yıkımların olduğu, özgürlüklerin yok edilip, bilim adamlarının tutuklandığı bu
günlerde, bu örneğin anlatılması belki sizlere basit görünebilir. Ama eğer bu
olayın toplum geleceğindeki etki ve yansımalarını düşünürseniz ne denli
yaşamsal bir önem taşıdığını görürsünüz.
Şimdi biraz düşünüp bakalım,
“dindar nesil yetiştirme” amacıyla şekillendirilen 4+4+4, İmam-Hatipler, Kuran
Kursları, Yaz Kuran Kursları, bazı dernek, bazı vakıflar ve de bazı yurtlar
eliyle verilen eğitime… Buralarda denetimsiz olarak, soru sormayan, yorum
yapmayan, plansız, ezberci, güvensiz, bağımlı vb. bir nesil yetişiyor. Eğer
denetim(!) yapılıyorsa ki bu da, sadece kâğıtlar ve kayıtlar üzerinden…
Denetim yaptırım gücü
olmayan, tespit yapıp, görüş bildiren (kendi içinde de pek çok surunu bulunan)
bir destek birimidir. Yaptırım gücü olan ise (doğal olan da budur) yönetimdir.
Bu nedenle yönetim, denetim sonucunda belirlenen eksikler-aksaklıkları gün
ışığına çıkarıp giderebileceği gibi, sıkça gördüğümüz gibi hasıraltı edip
saklayabilir de…
Zaman zaman (şimdilerde her
zaman), işlevsiz kılınmak istenen Sayıştay, Danıştay, AYM, İdari Mahkemelerinin
karalarına karşı çıkılıyor, uyulmuyor, yok sayılıyor. Size sadece basit bir
örnek: 8500 Okul Müdürü, yüzlerce İlçe Milli Eğitim ve Şube Müdürü görevlerinden
alındı. Bunlar Danıştay kararlarına rağmen görevlerine iade edilmiyor.
Ve bugün iktidarda, 90
dakikalık maçın 89. dakikasında yasa yönetmelik ve kural değiştirmenin telaşı
içinde olan; “Ben bilirim, ben yaparım, akılı da, denetim de istemiyorum”
diyen bir anlayışı var.
Bu
yazı radikalyazar.com’da:
http://www.radikalyazar.com/bugun-yasiyor-olabilirlerdi/
